Den Oord

 

De Olde mölle


Makkinga’s mölle, olde mölle
Wat is ter al wat um ow te doen ewes.
’n Ienen zeg’t weinig, ’n aandern völle,
maar missen kan ow gieniene bes.


I’j heurt zo bi’j ons mooie Omm’n
’t zol kaal wee’n a’j der niet meer waarn
en hoe ’t mut goan of hoe ’t mut komm’n
’n feit is, wi’j wilt ow graag bewaarn.


I’j stoat doar al zo vöille joaren
Al van 1824 of,
En mölle, ik wol ’t ow graag bespoaren:
Maar ’t beste is wel van ow of.


I’j hebt hard mudden wark’n, alle dagen
Ow baas hef mi’j dat zelf verteld
Eerst mos i’j beume en plaanken zagen
En later he’j nog gärste épeld.


’n Pelstien is niet meer te vinden,
den is noar Duutsland hen e’goan.
De mulder kon der goed an winnen
In ’n veurig’n oorlog wörden dat meer e’doan.


De mulder, dat was toen Hein Oldeman,
(De Makkinga’s waar’n d’r al tieden of),
70 joar gaven zie d’r hun krachten an
En Oldeman deed van 1894 an of.


Doarnoa kreeg i’j wat kalmere joaren
I’j malen rogge en haver en zo meer.
Maar, ik hoeve dat niet te verkloaren,
In ’n laatsten oorlog kwaamp de drukte weer.


Wat konden de mensen ow toen vinden
Doar wörden heel wat of e’doan
En doarumme kan ’t mi’j heel niet zinnen
Da’j der now zo kaal bi’j mudden stoan.


Ik hoppe, dat ’t plekkie woar a’j op stoat,
Mag blieven zo as ’t now nog is.
As ze um ow hen an ’t bouw’n goat
Och mölle, dan is’t veur ow mis.


Wi’j kunt ow now zo mooi bekiek’n
Van weerskanten hew ’t gezicht’op ow
Maar wat nog kump, dat mut nog bliek’n:
Zult ze later ok zo strien veur ow?


Of zult z’ow dan misschien verzetten?
Op ’n rustig plekkie buuten of?
Want: aandere heer’n, aandere wett’n
Wi’j wacht dat samen maar rustog of.


Geschreven in 1954 door Anne van Elburg-Tusveld.